.
Ik herinner me heel goed de mei- en oktoberavonden uit de 40-er en 50-er jaren. 's Avonds na 't eten zo rond 7 uur, wij kinderen hadden de pyama al aan, haalde pap de rozenkrans te voorschijn. Dan was de pret voor ons kinderen voorbij. Stil zijn, rechtop zitten, handjes vouwen en goed meebidden. "t Ritueel kon beginnen. Achteraf vraag ik me nog altijd af, waarom we dit bleven doen. Mijn ouders gingen zowat nooit naar de kerk, maar de rozenkrans hoorde bij 't dagelijkse leven. Pap kende de hele litanie van buiten. Mam zat met de ogen dicht en haar geprevel werd steeds zachter, volgens mij zat ze rechtop te slapen. Ook Pap kon de monotone herhalingen, na 'n dag sjouwen in de stomerij, niet meer verdragen. Viel hij echt in slaap of deed ie maar alsof? In ieder geval we hoorden hem niet meer. Op dat moment zaten we altijd te wachten. We maakten hem dan wakker met de woorden: We zeen klaor! Pap moge we nog efkes spele?
Voor allen, die nieuwsgierig zijn hoe dat rozenkransbidden verliep, heb ik hieronder 'n virtuele rozenkrans geplaatst. Ik denk dat je er even aan begint, maar afmaken....?
Voor allen, die nieuwsgierig zijn hoe dat rozenkransbidden verliep, heb ik hieronder 'n virtuele rozenkrans geplaatst. Ik denk dat je er even aan begint, maar afmaken....?
