Klik op de afbeelding. Link naar m'n oudste Blog!
Wat was dat 'n fascinerende tijd die jaren 40. De oorlog. Wat 'n "herinneringen". Ik kan ze dromen. Ik was 2 jaar en 's nachts tijdens 't luchtalarm zaten we in de kelder. Ik hoorde de V1's overkomen. Samen met Pap naar Roggel. Plotseling springt hij van fiets en we kruipen beiden in 'n schuilput langs de weg. Pap had 'n vliegtuig gehoord. Hoe jonger hoe meer "herinneringen". Op de Dorpstraat, bij ons tegenover, woonde de familie Bittner. Mam zei dat 't Joden waren. Toen waren ze weg. De bevrijding, ik was 3 jaar, trots op de loop van 'n kanon door de straat. Gek dat mijn kleinkinderen zich van die leeftijd niets meer kunnen herinneren. Engelse soldaten gaven me een snee witbrood. Witbrood had ik nog nooit geproefd, 't was net cake. 'n Daverende ontploffing. De winkel van de melkboer. Gewonde en dode Engelse soldaten. Ik ging voor 't eerst naar de Bewaarschool. Wat 'n verdriet. Wat 'n rare zuster. De volgende dag kon ik al alleen naar school. Mam zei dat ik al 'n grote jongen was. Ik herinner me de winters nog, altijd lag er sneeuw. De weg was bestrooid met sintels en as uit de kachel. "t Hele dorp rook naar kolendamp. De mevrouw die op de Walk woonde ging op 'n huukske zitten. Er was 'n gele plek in de sneeuw. Simons van 't café probeert zijn paard stil te krijgen. Pap zei: Hij heeft altijd slechte paarden, die zijn goedkoop. Het paard was trouwens op de luip. Op de jongensschool was altijd ruzie tussen die van Heytse en die van de Heytserhei. Ze sloegen met de klompen. Meester Eggels greep je in de kraag en hing je aan de kapstok. We verhuisden naar 'n splinternieuw huis, 't laatste huis op de Roggelseweg. We hadden ineens geen stroom meer. We moesten 'n lucifer aan 'n kuiske houden, het kraantje open draaien. Je hoorde 't kuiske sissen. Bij Versteegen, de fietsenmaker, verkochten ze batterijen voor de radio. Die waren zo zwaar als een emmer met water. En altijd was op zondag het gas op of batterij leeg. De gasfles kon je bij Lemmen Keun kopen.
Vandaag 29 december 2006 schiet me de naam van die hurkende vrouw weer te binnen. 't Was vrouw Pastorius. Sinds ik met "That's my way" bezig ben komt weer vanalles naar boven. We krijgen enkele dagen regenachtige weer; mooie gelegenheid om in mijn geheugen te gaan graven. In de 40-er jaren, dus hier, vind je verderop iets over Toneel en Lezen.
